Ανοιχτή επιστολή σε κάθε παππού και κάθε γιαγιά

Αγαπημένε μου παππού και αγαπημένη μου γιαγιά.
Ξέρω πως περάσατε δύσκολα παιδικά χρόνια, στην αρχή η κατοχή μετά η ανελευθερία με ότι αυτό συνεπάγεται έως ότου ήρθε το '74 και χωριστίκατε σε δυο στρατόπεδα.

Από την μια οι υποστηρικτές του Καραμανλή του μετρημένου ανθρώπου και ευρωπαίου πολιτικού και από την άλλη οι υποστηρικτές του Παπανδρέου που έφερνε τον αέρα της ανανέωσης και της αλλαγής.

Είμαι σίγουρος πως δεν γίνατε Πασόκ και Νέα δημοκρατία επειδή ταυτιζόσασταν με τις θέσεις των δυο κομμάτων αλλά επειδή ταυτιστήκατε με αυτές τις δυο προσωπικότητες που σας έδωσαν όραμα.



Σήμερα όμως έχετε παραμείνει πολύ ρομαντικοί που ουσιαστικά καταντάτε κορόιδα, έχετε την ελπίδα πως ο Βενιζέλος θα γίνει Ανδρέας Παπανδρέου και πως ο Σαμαράς θα γίνει Κωνσταντίνος Καραμανλής αλλά ακόμα και εσείς οι ίδιοι γνωρίζετε πως αυτό δεν πρόκειται να συμβεί.

Εσένα γιαγιά σε είδα να φωνάζεις στην λαϊκή μπροστά σε μια κάμερα γιατί δεν σου φτάνουνε τα 300ευρο για να ζήσεις, αλλά μετά σε είδα πάλι στην τηλεόραση την στιγμή που έβγαινες από το εκλογικό κέντρο της Νέα δημοκρατίας τότε που είχες επιλέξει ανάμεσα στον Σαμαρά και στην Μπακογιάννη.

Εσένα παππού σε είδα την στιγμή που φωτογραφιζόσουν στην κάλπη δίπλα στον Βενιζέλο, αν και ήσουν καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι από τότε που είχες χάσει το πόδι σου στο μέτωπο της Αλβανίας από το πολικό ψύχος όπως μου έλεγες, βρήκες το κουράγιο για να ''συρθείς'' μέχρι την κάλπη και να καταθέσεις τα 2 ευρώ που σήμερα πλέον δεν σου περισσεύουν.

Σας δίνουνε γεννόσημα φάρμακα, σας κόβουν χρήματα που έχετε πληρώσει για να ζήσετε κάποια μέρα με αξιοπρέπεια, σας στιβάζουν τον έναν πάνω στον άλλον στα νοσοκομεία λες και είστε ζώα, σας βάζουν ενοίκιο στο σπίτι που χτίσατε πέτρα-πέτρα από το υστέρημα σας, πολλές φορές ντρέπεστε επειδή δεν έχετε να μου δώσετε χαρτζιλίκι ενώ τα λεφτά σας δεν είναι αρκετά για να βοηθήσετε τους άνεργους γονείς μου.


Γιαγιά μου,παππού μου σας λυπάμαι πραγματικά γιατί ενώ κάποτε νικήσατε την ανίκητη γερμανική μηχανή με μόνο όπλο την ελληνική ψυχή σας στην συνέχεια σας ''ευνούχησε'' το πολιτικό σύστημα.
Το μέλλον πλέον ανήκει σε εμάς τους νέους, δεν έχετε λόγω στην ζωή μας όπως και εμείς παλιότερα δεν είχαμε λόγω στην δική σας.

Αν πραγματικά με αγαπάς δεν θα με πετάξεις στην ανεργία και στην αβεβαιότητα, δεν θα με αναγκάσεις να μην κάνω οικογένεια επειδή ο μισθός των 200 ευρώ δεν μου φτάνει ούτε για τα απαραίτητα, δεν θα με αναγκάσεις να είμαι 50 χρονών και να περιμένω να με ζήσει η μάνα μου, δεν θα με αναγκάσεις να περιμένω στην ουρά για ένα πιάτο φαγητό.

Αν σε έπεισα πως ο ρομαντισμός του δικομματισμού έχει πεθάνει τότε χαίρομαι πραγματικά, αν πάλι όχι χαίρομαι γιατί θα έχω να λέω και εγώ στα εγγόνια μου ιστορίες γερμανικής κατοχής με την διαφορά όμως πως εγώ ελευθερώθηκα για πάντα